Trochę teorii o oczach gołębi

Oko gołębia widzi większe spektrum kolorów niż człowiek, 

szczególnie w zakresie ultrafioletu. 

Stąd bogactwo pigmentacji na szyi, które umożliwia gołębiom rozróżnianie się nawzajem. 

Linie hodowlane mają podobną pigmentację piór i oczu. 

Oczy  odbierają bodźce świetlne i przekazują w formie impulsów elektrycznych do mózgu, gdzie tworzy się obraz. Źrenica rozszerza się pod wpływem ilości wpadających fotonów tzn. im silniejszy strumień  światła tym staje się mniejsza i odwrotnie im ciemniej tym bardziej się rozszerza. 

Zatem nie ma żadnych podstaw do wyszukiwania się w źrenicy innych działań niż tylko regulacji ilości wpadającego światła. 

 Zabarwienie tęczówki nie ma wpływu na inteligencję gołębia a jedynie może być postrzegane jako wyraz zdrowia i przynależności do danej linii hodowlanej!!

Oczy są zwierciadłem duszy, jak mawia przysłowie. Bez wątpienia coś w tym jest, każdy z nas ulega sile wyrazu oczu ludzi i zwierząt. Oczy wyrażają różne emocje: inne są oczy dziecka, które w Wigilię znalazło prezent pod choinką, a inne tego samego dziecka, które rozbiło kolano. Oczy zakochanych błyszczą ze szczęścia, a oczy fanatycznych demonstrantów gotowych do przemocy przyćmione są gniewem. Różnią się oczy jamnika, który wbija wierny wzrok w swojego pana, od oczu tego samego psa, łapiącego listonosza za nogawkę.

Jednak sama siła wyrazu oczu, która zdradza życie wewnętrzne danej istoty żywej, nie wystarcza hodowcom gołębi pocztowych (szczególnie niektórym z nich), gdy wpatrują się w oczy swoich ptaków. Hodowcy chcą czegoś więcej, chcą więcej odczytać z oczu swoich podopiecznych. Oczy naszych gołębi są dość zróżnicowane pod względem kolorów: od zupełnie jasnych „oczu szklistych”, poprzez „oczy wiśniowo-szkliste”, żółte „oczy piwne”, ciemnoczerwone a nawet brązowe, aż po turkusowe „oko rozpłodowe”. Każda para oczu jest unikatowa i na pewno miło jest popatrzeć na każdą z nich, przy czym gust obserwatora kieruje się własnymi preferencjami.

 To, że oczom naszych gołębi należy się szczególna uwaga, udowadnia już sam fakt, że są one przedmiotem oceny, dokonywanej przez sędziów podczas wystaw – patrz: karta wystawowa. Jednak dla hodowcy, który jest właścicielem takiego ptaka, na pierwszy plan wysuwa się jego wartość rozpłodowa, którą jest w stanie „wyczytać” z oczu. W ostatnim czasie ze środowiska hodowców gołębi pocztowych wyodrębnił się – rzekomo elitarny – krąg specjalistów, którzy, dokonując oceny gołębia, skupiają się tylko i wyłącznie na oku i tylko na podstawie jego wyglądu chcą określać wartość rozpłodową danego ptaka.

 Gdy jestem czasami świadkiem takiej procedury, takiego „badania“, wspieranego pomocami takimi jak dodatkowe silne źródło światła oraz lupa, podczas którego wydaje się, że wzrok osoby dokonującej oceny świdruje głowę gołębia na wylot, to zawsze nachodzą mnie różne myśli. Otóż wychodzę z założenia, że gołąb nie składa się tylko i wyłącznie z oka, aby był dobrym lotnikiem (co jest najpewniejszym warunkiem rozpłodu) potrzebuje trochę więcej, przede wszystkim: porządnego instrumentu do śmigania po niebie oraz żelaznej woli powrotu do gołębnika. Dobry gołąb jest jak mozaika, składająca się z wielu różnych kamyczków jak na przykład piór gładkich jak aksamit, skrzydeł o odpowiednich proporcjach w stosunku do całego ciała i silnych, elastycznych mięśni, które są motorem skrzydeł. W skład tej mozaiki wchodzi także – przynajmniej w zarysie – standardowa i harmonijna budowa ciała, odpowiednia równowaga oraz to, czego nie widać, a mianowicie: wielka energia własna, która wraz z dobrze wykształconym zmysłem orientacji uczyni z gołębia zwycięzcę.

To jaką rolę odgrywa tu jeszcze oko, gdy taki „kompletny” gołąb podczas lotu konkursowego najkrótszą drogą leci w kierunku domu? Oko musi po prostu widzieć, dokąd zmierza jego właściciel, oraz rozpoznawać przeszkody. To jest pierwotne przeznaczenie i cel organu, w który zaopatrzone są istoty żywe. :)